(ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਕਲਾਸਵਾਲੀਆ)
ਸਦਾ ਕੋਈ ਜਹਾਨ ਤੇ ਰਿਹਾ ਨਾਹੀਂ,
ਰਹਿ ਜਾਂਵਦੇ ਹੈਨ ਨਿਸ਼ਾਨ ਪਿੱਛੇ ।
ਕਈ ਖੱਟ ਕੇ ਨੇਕੀਆਂ ਛੱਡ ਜਾਂਦੇ,
ਭਲਿਉਂ ਕਰਦਾ ਯਾਦ ਜਹਾਨ ਪਿੱਛੇ ।
ਬਹੁਤੇ ਬਦੀਆਂ ਦੇ ਬੀਜ ਬੀਜ ਜਾਂਦੇ,
ਲੋਕ ਬੋਲਦੇ ਬਦ-ਜ਼ਬਾਨ ਪਿੱਛੇ ।
ਭਲੇ ਪੁਰਸ਼ ਦੀ ਯਾਦ ਭਲਿਆਈ ਰਹਿੰਦੀ,
ਬਦ ਬਦੀਆਂ ਹੀ ਛੱਡ ਜਾਣ ਪਿੱਛੇ ।
ਹੁੰਦੀ ਬੁਰੇ ਦੀ ਬਦਖੋਈ ਮੂੰਹ ਤੇ,
ਸਿਫ਼ਤ ਨੇਕਾਂ ਦੀ ਲੋਕ ਸੁਣਾਣ ਪਿੱਛੇ ।
ਪਾਜੀ ਜੀਂਵਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਯਾਦ ਨਾਹੀਂ,
ਮਰਦਾਂ ਮਰ ਗਿਆਂ ਦੇ ਗੀਤ ਗਾਣ ਪਿੱਛੇ ।
ਲੋਕ ਥੁੱਕਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਖੋਟਿਆਂ ਦੇ,
ਲਾਨ੍ਹਤ ਜ਼ਾਲਮਾਂ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਪਾਣ ਪਿੱਛੇ ।
ਚੰਗੇ ਆਦਮੀ ਦੀ ਚੰਗਿਆਈ ਕਰ ਕੇ,
ਫੁੱਲ ਸ਼ੋਭਾ ਦੇ ਨਿੱਤ ਬਰਸਾਣ ਪਿੱਛੇ ।
ਰਸਤੇ ਬੁਰੇ ਦੇ ਜੀਊਂਦਿਆਂ ਕੌਣ ਚੱਲੇ,
ਮਰ ਗਏ ਦੀ ਖੇਹ ਉਡਾਣ ਪਿੱਛੇ ।